Tiebreak

Een tiebreak is een tennisterm.

Om de lengte van de tenniswedstrijden te beperken heeft men in 1976 het “tiebreaksysteem” ingevoerd. Dit treedt in werking bij de stand 6–6 in games. Bij sommige toernooien, waaronder het toernooi van Wimbledon, geldt hierop in de beslissende set een uitzondering (bij de beslissende set wordt dan geen tiebreak gespeeld en blijft men spelen tot er een verschil van twee games is).

De tiebreakprocedure:

  • De speler die aan de beurt is om te serveren, serveert vanaf rechts voor het eerste punt.
  • De tegenpartij serveert daarna vanaf links voor het tweede punt en vervolgens vanaf rechts voor het derde punt.
  • Iedere speler serveert daarna steeds voor twee punten. Eerst vanaf links en daarna vanaf rechts.
  • Er is een normale telling (1, 2, 3).
  • De partij die het eerst 7 punten haalt (met een verschil van twee punten), wint de tiebreak. De set is dan gewonnen met 7–6.
  • Na iedere 6 punten in de tiebreak moeten de spelers wisselen van speelhelft.
  • De partij die het eerst serveerde in de tiebreak, moet ontvanger zijn in de eerste game van de volgende set.

In de uitslag van een tenniswedstrijd wordt soms ook de uitslag van de tiebreak vermeld. Dit gebeurt doorgaans op twee manieren:

  • door tussen haakjes een getal achter de setstand te vermelden. Bijvoorbeeld: 7–6(3) of 6–7(3). Dit getal geeft dan aan wat het puntentotaal is van de partij die de tiebreak verloor. Op basis van dat getal is ook het puntentotaal van de winnaar van de tiebreak te bepalen. In de beide genoemde voorbeelden is de uitslag in de tiebreak 7–3. Als de score van de verliezer van de tiebreak 5 of minder is, heeft de winnaar 7 punten en als de score van de verliezer van de tiebreak 6 of meer is, is de score van de winnaar 2 meer dan die van de verliezer.
  • door superschrift toe te passen. In dat geval staat óf in superschrift de score van de verliezer bij de bijhorende setstand óf beide scores worden vermeld. Bijvoorbeeld: 7–63 en 77–63.

Enkele records

Tenniswedstrijden zonder tiebreak kunnen lang duren.

  • De langst durende tennispartij ooit staat op naam van John Isner en Nicolas Mahut, gevestigd tijdens Wimbledon 2010, gespeeld over drie dagen en met een tijdsduur van ruim elf uur. De uitslag was 6–4, 3–6, 6–77, 7–63 en 70–68 in het voordeel van John Isner. Dit is tevens de wedstrijd met de meeste games ooit en de meeste aces ooit.
  • De tiebreak met de meeste punten is bij de mannen 26–24 in de partij tussen Gunnarson/Mortensen en Frawley/Pecci en bij de vrouwen 21–19 tussen Tara Snyder en Emmanuelle Gagliardi (Madrid 1999, tweede ronde).

Match-tiebreak of Supertiebreak

In sommige (kleinere) toernooien – of bij het dubbelspel – kan de regel gelden dat in de situatie waarin beide partijen één gewonnen set hebben, geen volledige derde set wordt gespeeld maar in plaats daarvan een zogeheten match-tiebreak, ook supertiebreak genoemd. Daarvoor gelden dezelfde regels als voor de normale tiebreak, met dit verschil dat nu minimaal tot tien punten moet worden gespeeld in plaats van zeven.

Bij de weergave van de uitslag wordt een match-tiebreak/supertiebreak tussen vierkante haken gezet; bijvoorbeeld: 6–3 5–7 [10–4]. Deze haken zouden overbodig zijn als het verschil meer dan twee is; maar als de uitslag bijvoorbeeld 12–10 is, kun je niet zien of het een uitgelopen match-tiebreak/supertiebreak was of een uitgelopen reguliere derde set zonder tiebreak.

Bron: Wikipedia